Медиумските професионалци во Албанија со години се борат против законодавната рамка што дополнително би ги зајакнала цензурата, само-цензурата и поднесувањете на тужби против новинари. Во јуни 2020 година, Венецијанската Комисија објави мислење за амандманите на медиумскиот закон кои ни од далеку не ги исполнуваат меѓународните стандарди и принципи за слободата на медиумите и предизвикуваат загриженост за пораст на цензурата и само-цензурата (1). Јавниот сервис на Албанија (РТШ) често е мета на критики дека е под политичко влијание, но напредува од гледна точка на технологијата, делумно со помош на странски донатори. Содржините на мејнстрим медиумите неизбежно ги одразуваат постоечките политички поделби и растечката екстремна поларизација и фрагментација на албанското општество (2), а забележлив е и растот на бројот на случаи на дезинформации. Неодамна основаните медиуми, како што се Егзит (Exit), БИРН (BIRN), Lapsi.al, Граѓански канал (Citizens’ Channel) и порталот Фактоје (Faktoje) се соочуваат со тој проблем. Истражувачкото новинарство, насочено кон истражување на корупцијата и криминалот, највеќе е присутно на онлајн медиумите. Странските влијанија на медиумските содржини не се многу силни: Иако информативни портали што служат како посредници (proxy) за пропагандата на држави како што се Турција, Иран и Кина, не постои јасно забележлив очигледен и координиран потфат во таа насока. (3)

Новинарите во Албанија се наоѓаат во крајно неповолна позиција, затоа што се изложени на закани и напади, и од друга страна, на чести тужби што против нив ги поднесуваат државни функционери и бизнисмени поврзани со власта. Фридом Хаус (Freedom House) вели дека сигурноста на работните места на новинарите е ниска, и тие остануваат изложени на тужби, застрашување и повремени физички напади од оние што се соочуваат со интересот на медиумите за нив и нивните постапки (4). Од неодамна, различни центри на моќ ги користат Стратешките тужби против учество на јавноста (Strategic Lawsuits Against Public Participation – SLAPP), како што покажува искуството на БИРН Албанија (3).

Со исклучок на иницијативи што доаѓаат од невладиниот сектор, сè уште нема планови за вклучување на медиумската писменост во образовниот систем. Истражувањето на ИПСОС (IPSOS) покажва дека телевизијата доминира како главен извор на информации на дневна основа, а останува и извор на информации на кој најмногу му се верува, особено во возрасните групи над 45-годишна возраст. Процентот на луѓе што имаат доверба во медиумите е само малку повисок од оние што немаат доверба во нив (6).