Медиумскиот систем на Босна и Херцеговина е комплексен, во строг причинско-последичен однос со комплицираниот систем на државно уредување. За разлика од другите држави во Западен Балкан, Босна и Херцеговина има три јавни сервиси: Два ентитетски јавни радиофузери – РТФБИХ (Радио-телевизија на Федерацијата на Босна и Херцеговина), РТРС (Телевизија на Република Српска) и еден радиодифузер на државно ниво – БХРТ (Босанско-Херцеговска Радио Телевизија). Ентитетските радиодифузери имаат големи неплатени долгови кон државниот радиодифузер (1), чие функционирање се соочува со голема опасност. Странските новински агенции и локалните партнери на меѓународни медиуми се средство преку кое странски влади и финансиери можат да досегнат до јавното мислење во БиХ и да влијаат врз него (2). Во исто време, постои големо влијание на медиумите што доаѓаат од земјите во заедничкото јазично и говорно подрачје, првенствено таблоидните медиуми од Србија (3). Најздрав дел од медиумскиот сектор се онлајн медиумите што се занимаваат со истражувачко и аналитичко новинарство (БИРН БиХ, ЦИН, Истиномјер, Раскринкавање), затоа што тие се најмалку изложени на притисокот на клиентилизмот и етно-националните поделби.

Според извештаите на Фридом Хаус и Репортери без граници, позицијата на новинарите во Босна и Херцеговина е крајно неповолна: Новинарите се соочуваат со политички притисоци, како и вознемирување, закани и напади (4). Тие се цел на напади поради нивното етничко потекло како поради тоа што го пишуваат, а тужбите за клевета од политичарите често служат како средство за застрашување на новинарите за да се откажат од вршењето на својата работа (5). Според здружението БХ Новинари, годишно се бележат околу 20 случаи на напади и закани врз новинари (6).

Според извештајот на Институтот отворено општество (Софија), Босна и Херцеговина е рангирана на 34-то место од 35 европски земји според нивото на медиумска писменост. (7). Резултатите од истражувањето на јавното мислење спроведно од ИПСОС (8) покажуваат остра поларизација на босанско-херцеговската јавност во поглед на нивната доверба во медиумите – сумирано, половина од испитаниците тврдат дека не им веруваат на медиумите, додека приближно ист број тврдат дека им веруваат на медиумите. Некои испитаници ги навеле медиумите кои претходни студии ги издвоиле како примери за модели за пропаганда и дезинформирање како медиуми во кои имаат најголема доверба.